Μερικές φορές μου λείπουν οι στιγμές που ήμουν μικρή...όλα αυτά τα παιδικά όνειρα και οι ξένοιαστες φορές..τότε που δεν είχα ευθύνες και δεν είχα να φοβάμαι για τίποτα..τότε που δεν είχα να ανησυχώ για τίποτα και κανέναν, ούτε για το τι θα φορέσω ή πως θα δείχνω (καλά αυτό ειναι το λιγότερο), ούτε για το σχολείο, ούτε για το σε τι κόσμο μεγαλώνω, ούτε για το ποιος θα με πληγώσει αύριο...τότε που το μόνο που μετρούσε είναι να περνάω καλά.. Μεγαλώνοντας έρχονται οι ευθύνες, οι τσακωμοί και οι απαιτήσεις όχι μόνο από την οικογένεια αλλά και από τους φίλους.. έρχονται οι στενοχώριες, και όλα τα άσχημα συναισθήματα.. προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου την παιδική μου ζωή που κανείς δεν με παρεξηγούσε και όλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να περνάω&να είμαι καλά.. ίσως είμαι εγωπαθής και κακομαθημένο που σκέφτομαι έτσι τώρα.. αλλά ποτέ δεν μ'άρεσαν οι αλλαγές.. και μάλιστα οι τόσο απότομες.. όσο μεγαλώνω και συνειδητοποιώ τον κόσμο τόσο εύχομαι να είχα ακόμη το παιδικό μυαλό.. Μερικές φορές εύχομαι να μην είχα μεγαλώσει ποτέ.. έτσι κι'αλλιώς.. τα χτυπημένα γόνατα είναι ευκολότερο να επουλωθούν από τις ραγισμένες καρδιές..
Νομίζω πως σε όλα έχεις δίκιο. Και εγώ εύχομαι να ήμουν μικρή, αλλά κάποια σιγμή θα μεγαλώσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλώνοντας και ωριμάζοντας δεν σημαίνει πως θα θάψω το παιδί που έχω μέσα μου;)
Σε όλους λείπει η παιδική αθωότητα , η ξεγνοιασιά και πάνω από όλα η απλότητα του παρελθόντος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα πια μπορούμε μόνο να τα κρατάμε ως αναμνήσεις χωρίς όμως να ζούμε μέσα σε αυτές...
Καλημέρα!